ในส่วนของนิทานไทยสมัยก่อนก็มีนิทานพื้นบ้านที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักของพระเอกนางเอกที่ท้าทายกรอบแนวคิดแบบเดิม ๆ เช่นกัน แก้วหน้าม้า (ที่นางเอกมีหน้าเป็นม้า) และ เงาะป่า (ซึ่งพระเอกเป็นคนป่าผิวดำ หัวหยิกหยอง) แม้ตอนจบจะมีการถอดรูปจนกลับมาเป็นเจ้าหญิงแสนสวยและเจ้าชายรูปงามตามสูตรสำเร็จของนิทานทั่วไป แต่ความกล้าในการใช้ตัวละครเอกที่ไม่สวยไม่หล่อในตอนต้นเรื่อง ก็ถือว่าเป็นการท้าทายกรอบความคิดในสมัยก่อนเป็นอันมาก

เจ้าชายยังคงสับสนและไม่อาจที่จะตัดสินใจแต่งงานกับเจ้าหญิงพระองค์ใดพระองค์หนึ่ง ดังนั้น  เจ้าชายจึงเดินทางไปขอพบเจ้าหญิงแต่ละพระองค์ เพื่อสังเกตและทำความรู้จักเจ้าหญิงแต่ละพระองค์ให้ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

เทคนิคทำให้เด็กสนใจเรียนด้านวิทยาศาสตร์

และทำให้เขาเกิดรอยยิ้มแทน...แล้ววันหนึ่งนางแม่มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว

ส่วนนิทานเรื่อง เจ้าหญิงขี้อายกับเจ้าชายหูเพี้ยน แม้จะอยู่ในหมวดนิทานก่อนนอน แต่ไม่ได้อยู่ในหมวดนิทานความรัก เพราะเนื้อหาเหมาะจะอยู่ในหมวด นิทานตลก ๆ ก่อนนอน มากกว่า

แล้วเธอก็ได้แต่งงานกับเจ้าชายในที่สุด... 

เขาเกิดกลัวขึ้นมาว่าถ้าเธอเห็นหน้าตาจริงๆ

นิทานอีสปเรื่อง นิทานรักของสองเรา : หมาป่ากับเด็กซุกซน

ตลอดเวลาอันยาวนานที่ข้าเฝ้าเดินทางตามหาเขาเฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่า

และหลายต่อหลายครั้งที่ความรักของเราก็ต้องการความรักตอบกลับมา

ของอายุขัยที่ควรเป็น...และคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้าหนุ่มนั่นแทน...เขาจะต้องเป็นคนที่ค้นหาเจ้าบ้าง..."

เธอชอบออกไปเดินเล่นในป่าเป็นประจำด้วยความรักที่มีต่อธรรมชาติ 

มันคือความทรมานอันยาวนานที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด...

ลูกกวาดฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยความตื้นตันใจ   เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า เพื่อนเก่าของเธอก็คือเจ้าชายที่เธอเที่ยวตามหามาโดยตลอด   สาวน้อยมองชายหนุ่มที่ทุ่มชีวิตสร้างปราสาทหลังน้อยเพื่อรอคอยการกลับมาของเธอ  ชายหนุ่มคนนี้คือคนที่ปลูกดอกไม้ตามภาพที่เธอเคยวาดฝัน   และที่สำคัญ.